گفتگوی تمدن‌ها در دریا

آخرین کشتی‌ای که قبل از شروع بازنشستگی در تحویل‌ام بود، از "بیس BIS"، «به‌زبان بومی‌های حاشیه‌نشین خلیج فارس» تیر-آهنی یا تخته‌ای‌ تَهِ کشتی، یا حمال کشتی، سطح زیرین کشتی، ‌فرنگی ‌اش " کیل KEEL " - تا بلند ترین طبقه‌‌اش، که همان " بریج" یا پل فرماندهی باشد، پانزده طبقه بود. شش طبقه زیر آب، یک طبقه بین آب و عرشه و هشت طبقه از عرشه تا پُل. روی سقف یا پشت بام پُل فرماندهی هم که آنتن‌های متعدد ماهواره‌ای و غیره نصب اند.
بسیاری از کشتی‌ها دارای آسانسور ‌اند ولی کشتی مدرنِ سه ساله ما، ساخت مهندسین زُبده آلمانی‌، بنا به‌میل رئیس میلیونر، خنده‌رو و مهربان، خسیس و مُقتصد شرکت‌مان، که 44 فروند سفینه‌ی عظیم ناقابل چندین هزار تُنی دیگر هم در مالکیت داشت، فاقد پله برقی بود.
او ، یعنی جناب رئیس، حتی در ویلای خصوصی کنار دریایش هم "الی وَیتور" داشت. دریانورد ها، که به تحّرک و بالا پایین رفتن عادت کرده‌اند، آسانسور را، که معنی لغوی‌اش می‌شود « معراج» می‌خواهند چی‌کار؟
( آسانسیون= به اسپانیولی یعنی پرواز به آسمان - شهری به‌همین نام نیز در کشور شیلی وجود دارد). اگر اشتباه می‌کنم راهنمایی بفرمایند کسانی که به این موضوع اشراف دارند.
*
در هر حال خدا بیامرزاد پدر رئیس ما را، که در حق هر کس بد کرد، به‌گردن من یکی، حق فراوان دارد، که خدا شاهد است، جز نیکی چیزی از او ندیده‌ام. از جمله، فزون بر تصاعد معراجی گاه و بی‌گاه حقوق و مزایای‌ام، همین بالا - پایین رفتن‌های روزانه از پله‌های بی‌شمار کشتی نیز از گنُده‌تر شدن بیش از پیش شکم‌ام جلو گرفتند. و از سکته زودرس قلبی و مغزی نجات‌ام دادند!
*
گذشت آن زمان که کاپیتان‌ها از زمان پهلو‌گیری کشتی تا هنگام ترک بندر، استراحت می‌کردند. یا در پُل فرماندهی قدم می‌زدند! یا در کابین روی مبل لم می‌دادند و از ترنم موسیقی لذت می‌بردند! یا به‌مکاتبات متعدد شرکت‌‌ها در رابطه با کشتی و کالا یا در باره مسایل مختلف پرسنلی پاسخ‌های کوتاه و بلند می‌نوشتند. یا به‌مطالعه کتابی و رُمانی سرگرم می‌شدند!
اینک به‌پاس(!) بی‌استعدادی، بی‌لیاقتی و بی‌صلاحیتی بسیاری از پرسنل مافیایی روسی و یوکراینی و لهستانی و به‌همت(!) آسمون‌جُل های فیلی‌پینی و هندی و چینی و اندونزی، که با دریافت حدود یک چهارم از حقوق پرسنل اروپایی، از طرف شرکت‌های کشتی‌رانی به‌‌ ناخداها تحمیل می‌شدند و می‌‌شوند، فرماندهان اکنون افزون بر همه‌ی گرفتاری‌های روزمره، برای بازرسی و بازبینی‌های متعدد از کشتی و کالا، گاهی در پایین‌ترین انبار و گاه در طبقه میانی، زمانی در دفاتر یا درسالن‌های متعدد در طبقه هم‌کف، مواقعی روی عرشه، به‌راست یا به‌چپ می‌چرخند و روزانه تا بیست بار، با پای پیاده! از عرشه تا پُل بالا می‌روند یا از کابین تا عرشه، پایین می‌ایند.
*
خصوصا در بنادر آسیایی، بویژه در بنادر آفریقایی، که روزی چندین گروه، در ساعت‌‌های مختلف، مثل مور و ملخ برای کنترل مدارک و اسناد، در اصل برای مفت‌خوری و مفت نوشیدنی و برای رشوه‌گیری و اخاذی، در گروه‌های چهارده نفری و هیجده نفری به کشتی هجوم می‌اورند و ضمن لم دادن روی مبل‌های شیک و تمیز، که اگر به‌زبان می‌امدند دادشان به‌آسمان می‌رفت، که از سر بد‌شانسی نشیمن‌گاه چه کسانی شده‌اند، انتظار پذیرایی با ساندویچ و قهوه و آبجو و ویسکی را داشتند از پرسنل سخت گرفتار کشتی.
و برای این‌که بی‌نصیب از دنیا نروند، نیز برای بالا بردن ارزش و هیمنه نداشته‌ی خویش و برای پُز دادن جلو دوست و فامیل، که همیشه با خود یدک می‌کشیدند، آرزوی عرض ادب و ارادت به‌کاپیتان را با سماجت به ‌سمع افسر کشیک می‌رسانیدند و تا از حال و احوال ناخدا مطلع نمی‌شدند و « اسمال تاک» ی با وی نمی‌داشتند و یک " How are you Sir ? " تحویل‌‌اش نمی‌دادند و لبخند تلخی تحویل نمی‌گرفتند ول‌کُن نبودند.
*
هرگز توی مغز معیوب‌شان فرو نمی‌رفت که فرمانده دو یا سه روز است خواب به چشم‌اش راه نیافته‌است و اکنون در این مهلت چند ساعته‌ی پهلوگیری، فرصتی‌ست کوتاه برای بستن چشم‌ها! اگر سرو صدای جّر و ثقیل‌ها بگذارند و اگر فریاد بی‌جا و با جای " موزیری" ها (کارگران تخلیه و بارگیری) اجازه استراحت بدهند!
این مأمورین از خود راضی و دایم اخمو یا دایم خندان، که خودشان هم نمی‌دانستند از چه ناراحتند و به‌چی می‌خندند، فاقد ‌درک بودند برای احترام به آزادی دیگران و فاقد فهم بودند برای درک مشکلات موجود در یک کشتی، که بسوزد پدر تمدن این چنینی، با گفتگو و بی‌گفتگوهایش و جنگ اعصابش...
می‌آمدند و می‌نشستند روی کاناپه، با یونیفورم‌های ارتشی،‌ با سردوشی‌های گلدوزی شده از چندین ستاره و نخل و ماه و آفتاب و شتر و اسب و پلنگ و چه و چه... زهر مار می‌کردند ساندویچ‌شان را هم‌راه با عاروق‌های کلفت و باریک و ملچ ملچ‌کنان پهن می‌شدند روی مبل‌های تمیز، در حالی که (مایونز و کی‌چاپ) از لب و لوچه‌شان آویزان بود و گپ می‌زدند، نه، فریاد می‌زدند به زبان محلی و با نشان دادن دندان‌های گاهی زرد و گاه مثل برف سفیدشان هِر هِِر و کِر کِر می‌خندیدند، الکی و بی‌خود و بی‌هوده و بی‌مزه...
خنده‌شان می‌گرفت از هیچ چیز و از همه‌چیز و با قاه قاه‌شان پاره می‌کردند چُرت تو را، که از بی‌خوابی به‌زور چشم‌ها را باز نگهداشته ای.
خود را، با همه‌ی حماقت و بی‌فرهنگی‌ و پوست‌کلفتی و بی‌عاری، مهم، خیلی مهم جلوه می‌دادند در زرق و برق یونیفورم بدقواره‌شان. گه‌گاه لطیفه بی‌مزه‌ای نیز برای انبساط خاطر کاپیتان تعریف می‌کردند به زبان انگلیسی و قبل از اینکه تو معنی لطیفه را، با آن لهجه محلی جنگلی‌ درک بکنی، خودشان از لطیفه‌شان غش می‌کردند از خنده، و از حال می‌رفتند روی مبل و تو، نه از تعریف لطیفه، که چیزی ازش نفهمیدی، بل از دیوانگی و بچه‌گی و ساده لوحی آنها، با همه تلخی اوقات، خنده‌ات می‌گرفت و سرتکان می‌دادی با ناباوری، که خدا تو را گرفتار چه جانورهایی کرده است این آخر عمری. و آنها قاه قاه کنان گپ می‌زدند و گپ می‌زدند و تلف می‌کردند وقت گران‌بهای تو را ...که امان از گفتگوی تمدنها با بی‌تمدنها...
*
ریش و قیچی دست خودشان بود، کافی‌ست بی‌حوصله‌گی به‌خرج دهی یا نشان دهی دارند وقت پُر ارزش‌ات را بی‌هوده تلف می‌کنند یا کافی‌ بود یکی از کارمندان شرکت یک "مُهر" تمدید فلان مدرک را به‌علتی فراموش کرده باشد. یا یک‌روز از تاریخ اعتبار یک ظرف پلاستیکی حاوی دوغ و ماست مورد مصرف پرسنل، موجود در سردخانه‌ی کشتی، گذشته باشد! ناگهان مثل کسی که گم‌گشته خود را یافته باشد با دُمب‌شان گردو می‌شکستند و مثل کَنِه به تو می‌چسبیدند و تا مبلغ قابل توجهی به‌عنوان " بخشش و پرزنت" تلکه نمی‌کردند دست از سرت برنمی‌داشتند.
*
پس از درگیری لفظی‌ی یکی از مأمورین اداره بهداشت با یکی از همکاران‌ام در یکی از کشتی‌های شرکت در آفریقا ( در بندر لاگوس در نیجریه)، مأمور مربوطه پس از کنترل سردخانه، قوطی آبجویی برمی‌دارد و از کاپیتان اجازه می‌گیرد با خود به‌سالون ببرد. در سالون، در حین یادداشت‌برداشتن از نتیجه بازرسی و کنترل، جرعه‌ای از آبجو می‌نوشد، سپس تاریخ اعتبار قوطی را کنترل می‌کند. چند روزی از آن گذشته بوده‌است. قوطی را به فرمانده نشان می‌دهد و به‌جرم اینکه قصد مسموم کردن وی را داشته‌است جریمه یک‌هزار دلاری برایش صادر می‌کند.
*
این یک لطیفه نیست حقیقت تلخی‌ست که کشتی‌های اروپایی در بنادر فقیر و در کشورهای عقب‌مانده، به‌عناوین مختلف و به‌بهانه‌های متعدد، دایم با آن در گیرند. بارها تصور کردم این مفلوکین، به‌عمد و به‌تلافی حقارتی که در زمان استعمار دیده‌اند اینک با ناشی‌گری و با بی‌شعوری در صدد انتقام‌گیری از کشورهای غربی‌اند، که الحق راه دعا را گُم کرده‌اند.
کسانی که در پس‌کوچه‌های متعفن و در آشغال‌های خیابانی فلان بندر متولد می‌شوند، در همان‌ مکان رشد می‌کنند، در همان حواشی زندگی و تولید مثل می‌کنند، که خود بارها به‌چشم دیده‌ام گوشت‌های آویزان‌شده در قصاب‌خانه‌های‌شان را که از شدت یورش پشه و پوشش مگس، یک‌پارچه سیاه شده‌ بودند و مأمورین بهداشت همین بی‌غوله‌ها، که آب بینی را با پشت ‌دست یا با آستین یونیفورم‌شان پاک می‌کنند، کشتی‌های تمیز اروپایی را، که می‌توانند تصویر خویش را در لنولئوم برّاق کف راهروها، سالون‌ها، انبارهای خواربار و سردخانه‌های تره بار ببینند، گوشه به‌گوشه و سوراخ به‌سوراخ، بازرسی و کنترل می‌کنند و در جستجوی آنند که آیا اصول بهداشت در کشتی رعایت شده و رعایت می‌شود یاخیر؟ بارها آرزو کردم چنان پس‌گردنی به این موجودات موذی و مزاحم بزنم که اول کلاه نخل‌دوزی سپس کله پوک‌شان به‌دیوار آهنی بخورد... گفتگوی تمدنها در دریا، در کشتی، در بندر ...
*
قوانینی را که کشورهای اروپایی برای امنیت کشتی و برای سلامتی پرسنل‌ وضع کرده‌اند، مانند شمشیر داموکلاس بر سر سرنشینان کشتی می‌گرفتند و خود که نه نظم و نه دیسیپلین سرشان می‌شد و نه از قاعده و قانون بویی برده‌اند، برای ارضای خود‌بزرگ‌بینی و برای کسب اخاذی، اجرای مو به موی آن همه قوانین و دستور‌العمل‌های متعدد و متنوع را از مسئولین کشتی می‌طلبیدند و هدف البته تنها یافتن نقطه ضعفی و لغزش‌ای بود برای بهانه‌گیری و اگر چیزی نمی‌یافتند، بجای تحسین و تشویق پرسنل، که کارشان را به خوبی و درستی انجام داده‌اند، سخت عصبی می‌شدند و اخم می‌کردند و تا چند صد دلار باج سبیل نمی‌گرفتند و چند کارتون مشروب و سافت درینک و چند باکس سیگار پال‌مال و مارل بورو زیر بغل نمی‌زدند کشتی را ترک نمی‌کردند. اگر لازم بود بازرسی را تا یکهفته هم ادامه می‌دادند... که توی سرشان بخورد ده‌تا کارتون آبجو و سیگار و مشروب. مهم اتلاف وقت بود که برای ما جبران‌ناپذیر است و کم می‌آوریم در اتمام کارهای انباشته در کشتی... که چِندِش و دل‌زدگی مرا روز به‌روز و سفر به سفر نسبت به این کارمندان عالی‌رتبه و درجه داران بلند مرتبه، بیش‌تر و بیش‌تر می‌کرد و دریغ که این‌همه تهوع و دل‌زدگی را نمی‌توانستی با اعمال تعزیر اسلامی نشان‌ دهی و گفتگوی تمدنها را آن‌طور که خودت دلت می‌خواهد ادامه بدهی...
بر زبانت بود به‌پُرسی چرا این قدر خود را حقیر می‌کنید؟ ولی زبان در می‌بستی که اگر کلامی می‌گفتی برچسب امپریالیستی و توهین به مقام ارشد دولت را به حسابت می‌نوشتند که گناهش جز با برگ‌های سبز دلار و شاید هم زندان با هیچ آبی شسته نمی‌شد.
*
در هندوستان یک گروه 150 نفری سر زده به کشتی می‌ریختند و به‌عنوان ( Black Gang ) کابین‌ها را در جستجوی سیگار و مشروبی که بیش از حد مجاز نگهداری شده‌است به‌هم می‌زدند و با دست‌های کثیف و آلوده‌شان لباس‌های زیر و روی پرسنل را زیر و رو می‌کردند و چارچوب خصوصی دیگران را خانه شخصی خود می‌‌پنداشتند و اگر چیزی نمی‌یافتند یک هرج و مرج و آشفتگی و بی‌نظمی از خود بجای می‌گذاشتند که آن سرش نا پیدا.
البته که در کشورهای متمدن چنین چیزی نمی‌دیدی. من حتا در آمریکای لاتین هم، که می‌توان آن را با آسیا در یک حد دانست، چنین بلبشویی مشاهده نکردم که در قاره آفریقا و آسیا دیدم. و همین جا استثنا کنم کشور آفریقای جنوبی را که برخوردشان با دیگران بسیار متمدنانه بود.
*
اما بودجه این پول‌هایی که به‌اجبار به‌عنوان باج سبیل و رشوه و ریخت و پاش به این و آن پرداخت می‌کردیم از کجا تأمین می‌شد؟ باشد برای یادداشتی دیگر، که این یکی کمی طولانی شد.

متکی - شرم‌‌الشیخ - ویولون

خبرگزاری‌ها خبر دادند وزیر امور خارجه مفلوک جمهوری آخوندی به‌بهانه ترنم آهنگ ویلونِ یک بانوی زیبای اوکراینی از نشستن بر سر میز شام وزرای خارجه در شرم‌الشیخ امتناع و از گفتگو با وزیر امور خارجه آمریکا رَم کرده‌ و مجلس را با بی‌ادبی ترک گفته‌است.
فکر نکنید متکی، که اتکایی به خویش ندارد و همیشه متکی به‌دیگران و چشم به‌دهان سید علی‌ بوده و هست، اگر آنجا می‌ماند، می‌توانست گپی بزند و مشکلی بگشاید و در رابطه ایران با آمریکا و در مناسبات ایران با غرب، مثمر ثمری واقع شود ! لا والله!
ولی خُب، دستِ‌کم شروعی می‌شد برای شکستن یخ‌های فی‌مابین دو کشور و آغازگر مذاکرات مفیدی در آینده.
ولی هیهات که این خانم زیبای ویولونیست نگذاشت کار به‌آنجاها بکشد. او آمد و در خدمت صهیونیسم بین‌الملل و به ترغیب شیطان بزرگ، ستون‌های اسلام ناب محمدی را، با تارهای شیطانی آلت لهو و لعب‌اش، به‌لرزه در آورد.

" دوش در حلقه ما قصه‌ي گيسوی تو بود"
علت‌اش نغمه‌ی پُرسوز ویولون تو بود
*
دل که از پنجه‌ی مسحور تو در غم می‌سوخت
باز مشتاق دریم دای و دریم دوی تو بود
*
"متکی" گفت که در ساز تو اسراری هست
که کشاننده مردان جهان سوی تو بود
*
" عَمر موسی" سخن از باسنِ مطبوع تو داشت
قارداش "گُل" ، شيفته‌ی لرزش ليموی تو بود
*
" الخطیب" داغ دل از نرگس جادوی تو داشت
" الصباح" محو جمال و خم ابروی تو بود

*
"مالکی" گفت زن و بچه دهم جمله طلاق
" دام راه‌اشَ شکنِ طرّه‌ی هندوی تو بود"
*
"زیباری" گفت که اسلام عزیز رفت زدست
چون سخن از َتهِ ران تا دم زانوی تو بود
*

"کاندولیزا" ز سخن مانده از آن بند و بساط
ازعرب تا به عجم جمله دعاگوی تو بود

*
آنچه ما تشنه لبان در پي آن مي‌گشتيم
همه‌گي نزد تو و جمله‌گي پهلوي تو بود
*
ماه گرديد نهان در پس ابری تاريک
تا سخن از رخ و از غمزه‌ی جادوی تو بود
*
کفر زلف‌ات ره دين می زد و" زایر میداف"
فکر و ذکرش همه‌شب سُنبل خوشبوی تو بود

-------------------------------------------

عَمر موسی: دبیر کل اتحادیه عرب

عبدالله گُل: وزیر خارجه ترکیه

الخطیب: وزیر خارجه اردن

الصباح: وزیر خارجه کویت

....................................

تصویر از سایت "پیک نت"

مبارزه با بدحجابی

تصویری که در زیر مشاهده می‌فرمایید یکی از آثار مبارزه با بدحجابی در ایران است که دوست عزیز "مینا خانم" از تهران برایم فرستاده است. خودش می‌نویسد: "شدید‌ترین نوع برخورد با بدحجابی.

برای مشاهده تصویر در مقیاس بزرگ‌تر اینجا

را کلیک کنید

شرم‌الشیخ، یک فرصت‌سوزی دیگر؟

در واکنش به انتشار این یادداشت [+ ] ، ایمیلی از آقای محمدعلی ابطحی دریافت کردم که محتوای‌اش تشکری‌ بود از من، بابت نقد نه چندان مهرورزانه‌ام از [ این ] مطلب‌اش، به‌انضمام آرزوی شادی برایم، که از لطف ایشان سپاسگزارم، هر چند تشکر و آرزوی شادی‌‌اش نه از سَر مهر، بل به‌کنایه بود و نشان از دل‌رنجی وی داشت.
من هیچ‌گونه ستیزی با آقای ابطحی ندارم و قصدم با آن نوشته رنجش خاطر وی نبوده است. به عکس، از زمان آشنایی مجازی با ایشان در مقام معاونت ریاست ‌جمهوری، که در ورق زدن بخشی از تاریخ نه‌چندان دور میهن‌ام سهمی داشته‌است، برایش جایگاهی خاص قایل‌ام. و برداشتم از وی چنین است که سعی در خدمت داشته است. تا در این اندیشه حتی‌المقدور، سوا از ذوب‌شدگان مقام‌دوست، عملی مثبت برای وطن‌اش انجام دهد. حال تا چه حد در این امر موفق بوده‌است؟ بحث دیگری‌ست.

و الحق، این‌جور که دیگران می‌گویند، در عمل‌کردش در رادیو موفقیتی هم کسب کرده بوده‌است. من خود در آن زمان‌ها دریا بودم و نمی‌توانم قضاوتی بکنم.
ایشان، به‌تبع مقام و جایگاهی که داشته‌است، مثل همه سیاستمداران این رژیم، چه در حال و چه در گذشته، چه بخواهند و چه نخواهند، در سرنوشت حال و بویژه آیتده‌ی ایران، مستقیم یا غیر‌مستقیم، نقشی داشته‌اند و مسؤل کارهایی‌ هستند که انجام داده‌اند. یا توانسته‌اند در رفع خطری بکوشند ولی عمل نکرده‌اند. که تاریخ در این باره قضاوت خواهد کرد.
لطفا نظری به این دو نقشه که یکی از خوانندگان وبلاگم برایم فرستاده است بیاندازید تا بدانید از چه چیز سخن می‌گویم.









من به‌عنوان خواننده دایمی‌ی نوشته‌های پُر محتوا و قلم توانا و شخصیت دوست‌داشتنی ابطحی و احساس وطن‌خواهی‌ای که در او سراغ گرفته‌ام، اُنس و اُلفتی نسبت به ایشان حس می‌کنم و جای گله و نقد از وی را برای خود باز می‌گذارم. هر چند همان‌ طور که بارها گفته‌ام مناسبات من با روحانیون، مثل واکنش مارگزیده‌ای‌است با ریسمان سیاه و سفید.
دلیل‌اش هم این‌است که از بیخ و بُن معتقدم مذهب نمی‌بایست در حکومت دخالت کند، که دخالت‌اش هم باعث آسیب‌دیدگی و لطمه‌پذیری دین می‌شود، هم مسبّب سُیک‌ای مقام روحانیت. اگر بخواهم معتدل اظهار نظر کرده باشم.
نمی‌گویم روحانیون در سیاست دخالت نکنند ولی، با تار و پود ذهن، براین باورم که در این‌صورت باید از کسوت روحانیت، روحا و جسما، بیرون آیند. قوانین ثابت الاهی، که روحانیون خود را محافظ و مبلغ آن‌ می‌‌پندارند با تنوع، با تغییر و تحول، که الزام سیاست است، هم‌خوانی ندارند.
*
من معتقد بوده‌ام و هنوز هم بر این باورم که از بدو تجمع انسان‌ها در یک مکان و پیدایش تمدن بشری، امر سیاست در قبیله‌داری و سپس مملکت‌داری و جهان‌مداری، همیشه بر عنصر دروغ، حیله‌گری و دروغ‌پردازی استوار بوده است. نیز با دو دوزه‌بازی، پشت هم‌اندازی و سفسطه، عجین بوده وهست و دروغ و حیله خمیر‌مایه‌ سیاست بوده‌است و در آینده نیز خواهد بود. هر سیاست‌مداری که مبرا از این خصلت‌های ناپسند باشد، در نهایت، محکوم به شکست است، نه راه گریزی دارد و نه راه گزیری.

آقای خمینی هم لابد می‌خواست جدا از این خصلت‌ها باشد. ولی اوهم خدارا می‌خواست هم خُرما را. او با 60 میلیون ایرانی در مقابل سیزده میلیون عراقی، پس از تداوم جنگ و پس از شکست مفتضحانه، یا به‌قولی عقب‌نشینی پیروز‌مندانه، با دادن هزاران کشته و زخمی و خرابی‌های از حد گذشته، به این سفسطه متوسل شد که : "ما ادای تکلیف کردیم حالا اگر پیروز نشدیم خواست خدا بوده‌است " و خدا را تا مقام یک سوداگر به‌زیرکشید و آبرویش را با وی در ترازوی معامله گذاشت! همین و بس، آنها که رفتند رفتند.

رفسنجانی چه خوب گفت. او می‌گفت ما تجربه مملکت‌داری نداشتم! به‌مرور این را آزمایش کردیم؛ آن‌را آزمایش کردیم ، تا کم کم به‌کارها مسلط شدیم. ایران خرگوش آزمایشگاهی.

خود کارهایی کردند که اگر ما کرده بودیم، همین دین‌مداران، مُهر مهدورالدم‌ای بر ما می‌زدند.

*
مردان خدا در مقام روحانیت، به‌عنوان مصلحین اجتماع، باید منزه از آلودگی‌ و پاکیزه از زد وبند‌های سیاسی باشند! و گرنه هم دامن خویش را خواسته یا ناخواسته آلوده می‌کنند و به اصطلاح خسرالدنیا و الآخره می‌شوند و هم اجتماع را به‌فلاکت می‌کشند و ضربه‌ای جبران ناپذیر به ایمان مردم، یعنی تکیه‌گاه توده‌ها، وارد می‌سازند. کما این‌که جمهوری اسلامی چنین کرده است.

به‌گوش خود شنیدم که پیرمردی در بوشهر، زمانی که برای دید و بازدید به‌وطن رفته بودم، با آه و ناله می‌گفت: شاه اگرنفت ما و پول مارا برد اینها هم پول و هم نفت و هم دین و ایمان ما را بردند. خود حدیث مفصل بخوان ازاین...

*
قیاس مع‌الفارق است کسانی که می‌گویند پیامبران یهود و پیامبر اسلام هم سیاستمدار بوده‌اند هم مردان خدا. آن‌ها هم به‌گفته پیامبر اسلام، در جابه‌جای قرآن، مثل من و تو انسان‌هایی بوده‌اند از گوشت و خون. پیرایه‌ها را دکان‌داران دین به پیش‌کسوتان مذاهب بسته‌اند.
و این تخم لق را که سید حسن مدرس تو دهن آخوندها شکسته‌است و آقای خمینی و پیروان‌اش در بسط‌اش کوشیده‌اند که: " دین ما عین سیاست ما و سیاست ما عین دین ما‌است" بار سیاسی داشت و دارد و از حرص تصاحب قدرت نشأت گرفته‌است.
*
من در این‌جا اقرار می‌کنم هنگام نوشتن آن مطلب، در نقد از مقاله‌ی آقای ابطحی، فارغ از خشم از کارکرد بخشی از روحانیون قدرت‌پرست نبودم. که اگر با همین سیاست هپل هپو پیش بروند نه از تاک نشانی و نه از تاک‌نشان اثری خواهد ماند.
روحانیونی که هم‌اینک با تنگ‌نظری و انحصار‌طلبی و غوطه در جهل، بر خاک وطن‌ مسلط‌‌اند و سرنوشت و آینده میهن‌ را به سراشیبی سوق می‌دهند، و جز بلندی و کوتاهی لچک زنان دغدغه فکری‌ دیگری ندارند، به‌هوش باشند!

آنها که ایران را برای مقاصد شخصی و برای تداوم حکومت دُنیوی خویش می‌خواهند و به‌نام ملت ایران، وطن را به انزوای جهانی کشیده‌اند و تا آستانه حمله ابرقدرت‌ها پیش بُرده‌اند، یکبار دیگر به نقشه بالا نظر افکنند و به آینده ایران فکرکنند!
شزم‌الشیخ فرصت دیگری‌است! عاقل باشید! چموشی و لگد‌پرانی دیگر بس است! حیف است این فرصت هم به فرصت‌‌سوزی‌های پیشین اضافه شود! از خدا نمی‌ترسید از خشم مردم بترسید! از تاریخ عبرت بگیرید! هرچند آه و ناله ما، مثال آب در هاون کوبیدن است.
من آقای ابطحی را بابت این نوشته اش تحسین می‌کنم ، جرأت و شهامت‌اش را می‌ستایم و امیدوارم گوش‌های شنوایی در این بلبشوی حکومت آخوندی اسلامی، برای شنیدن توصیه‌هایش، یافت شوند. تا دیر نشده است!
دو نقشه بالا را در اندازه بزرگ‌تر مشاهده کنید. هر چند تخیلی، و لی دور از حقیقت نیستند [+]

[ + ].